Κίνδυνος, Φόβος και Η Αλήθεια by AngelofMind

Η ευθύνη μας σαν άνθρωποι δεν είναι να εξαφανίσουμε τους κινδύνους που υπάρχουν γύρω μας, αλλά να τους περιορίσουμε. 
Το πρόβλημα δεν οφείλεται στον κίνδυνο ή στον φόβο που αυτός προκαλεί. 


Κίνδυνος υπήρχε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει. Το μέγεθος του φόβου (που είναι στο μυαλό μας) για εναν κίνδυνο που είναι υπαρκτός μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο και από φυλή σε φυλή. 
Δεν θα αναλύσω το νοητικό κομμάτι του φόβου αφενός γιατί από μόνο του είναι μεγάλο θέμα, αφετέρου γιατί σε αυτό χωράνε πάντα ερμηνείες και αμφισβητήσεις. 
Έτσι θα αναλύσω μόνο την ουσία δίνοντας παραδείγματα. 
Ένας γονιός φοβάται για το παιδί του όταν βγαίνει από το σπίτι, είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατί ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. 
Το πως αντιδράει για να περιορίσει τον κίνδυνο είναι που θα τον κάνει, αδιάφορο, λογικό ή ακραίο. 
Αν είναι αδιάφορος ή ακραίος δυστυχώς το παιδί έχει αυξημένες πιθανότητες να μεγαλώσει έχοντας «θέματα», με αποτέλεσμα «αύριο» να ανήκει και στις αντίστοιχες κατηγορίες μεγιστοποιώντας τα προβλήματα που θα υπάρξουν στην κοινωνία.
Πάμε όμως να το απλοποιήσουμε ακόμη περισσότερο καθώς σκοπός μου είναι να καταλαβαίνουν όλοι τον συλλογισμό μου, και όχι μόνο κάποιοι «ανώτεροι» από τους άλλους άνθρωποι. 
Την ώρα που βγαίνει από το σπίτι ένα παιδί δημοτικού για να παίξει ή ένας μεγαλύτερος έφηβος-η για βόλτα το βράδυ ο κίνδυνος είναι υπαρκτός…
Όντως μπορεί να κλέψουν το παιδί, να βιάσουν μια κοπέλα, να καταλήξουν σε τροχαίο κ.α 
Αν θέλει ο γονιός να εξαφανίσει εντελώς τον κίνδυνο θα πρέπει να απαγορεύσει εντελώς την έξοδο του παιδιού του. 
Με τι τίμημα όμως; 
Φαντάζεστε τα επιχειρήματα κάποιου τέτοιου γονιού 40 χρόνια μετά σε μια συζήτηση με άλλους;
Εγώ αγαπάω πάρα πολύ το παιδί μου, γι αυτό δεν το άφησα να κυκλοφορεί έξω, δεν μπορώ να ρισκάρω να το χάσω. Δεν κινδύνεψε ποτέ του πάντα ήμουν δίπλα του. 
Τότε θα απαντήσει ένας άλλος γονιός:
Και γω αγαπούσα το παιδί μου, το λάτρευα! Ακριβώς γι αυτό έβαλα τον εγωισμό μου κάτω από την ευτυχία του. Έτρεμα κάθε φορά που ήταν έξω, του τόνιζα όσο μπορούσα να προσέχει να μην κρυώσει, να μην περνάει λεωφόρους, να μην μιλάει σε ξένους, να μην ανεβαίνει σε μηχανάκια, να μην… να μην…
Όμως δεν μπορούσα να του στερήσω την ελευθερία του, γιατί ήξερα πως θα έκανα μεγαλύτερο κακό απ’ ότι καλό. 
Όπως λέτε το παιδί σας δεν κινδύνευσε ποτέ αλλά δεν έζησε και ποτέ. 
Μπορεί να έχασα το παιδί μου νέο αλλά έζησε την ζωή όσο μπορούσε, και ξέρω ότι δεν ήμουν εμπόδιο σε αυτό, όπως ξέρω πως εκεί που είναι θα μου χαμογελάει και αν γυρνούσε πίσω πάλι τα ίδια θα έκανε. 
Θυμάμαι μια μέρα που το παράκανα από τον φόβο μου και δεν ήθελα να το αφήσω να πάει εκεί που ήθελε. Βγαίνει από το δωμάτιο του, ήταν τιμωρία και μου είπε μαμά θέλω να σου διαβάσω κάτι από το βιβλίο του Λεο Μπουσκάλια που μου έκανες δώρο στα γενέθλια μου:
Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις , γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτα…
 Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. 
Μπορεί ν’ αποφεύγει τον πόνο κ τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει κ δεν αγαπά.

Ξέρω ότι σκέφτεσαι το καλό μου μαμά, απλά αναρωτιέμαι αν μεγαλώνοντας θα μετανιώνεις γιατί στην προσπάθεια σου να με προστατεύεις, καταφέρεις να με απομακρύνεις τόσο που δεν θα έχω καν συναίσθηση του ποιος είμαι. 
Αυτά του τα λόγια ακόμη με οδηγούν τόσα χρόνια μετά τον θάνατο του γνωρίζοντας πως δεν θα άλλαζε τίποτα από όσα έζησε το παιδί μου. 
Συμπέρασμα: ευθύνη του γονιού δεν είναι να εξαλείψει τους κινδύνους αλλά να τους περιορίσει. 
Για να επανέλθουμε ξέρω πως αυτό που έγραψα είναι η μία όψη του νομίσματος και ένα ακραίο σενάριο όμως υπαρκτό και έτσι είναι πιο εύκολο να ελέγξουμε αν έχουν βάση όσα κάνουμε. 
Εκτός οικογένειας και τέτοιων δεσμών έτσι οφείλει να λειτουργεί και μια κοινότητα η ένα κράτος. 
Ας δώσουμε και ένα ακόμη παράδειγμα σε επίπεδο κράτους. 
Τα τροχαία ειδικά στην χώρα μας θυμίζουν νούμερα γενοκτονίας, το κράτος όπως κάθε κράτος μέσω του Κ.Ο.Κ προσπαθεί όχι να εξαλείψει τον κίνδυνο αλλά να τον περιορίσει.
Αν ήθελε να τον εξαλείψει θα απαγόρευε εντελώς την κυκλοφορία με Ι.Χ. 
Όσο και αν προσπαθεί να αφυπνίσει ο “Ιαβέρης” τα «μέτρα» που παίρνονται γι αυτό τον σκοπό δεν είναι αρκετά.
Άρα καταλαβαίνουμε με τα παραπάνω απλά παραδείγματα 2 πράγματα:
  1. Ότι δεν είναι και ποτέ δεν ήταν επιλογή η εξάλειψη ενός κινδύνου 
  2. Ότι τα ακραία και έγκαιρα «μέτρα» που παρθήκαν στην Ελλάδα δεν έγιναν από αγάπη της πολιτικής μας ελίτ (λανθασμένα κάποιοι κατηγορούν μόνο την κυβέρνηση καθώς όλοι έχουν δηλώσει την στήριξη τους στα «μέτρα») προς τον λαό της. Μια απλή αναζήτησή στα τροχαία και σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες θα σας πείσει. 
Καταλήγοντας παροτρύνω τους πάντες να αναλογιστούμε πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει αν σκεφτούμε πριν μιλήσουμε, πριν γράψουμε, πριν κοινοποιήσουμε, πριν κάνουμε. 
Κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει πραγματικά κάποιον στερώντας του ανθρώπινα δικαιώματα ακόμη και αν το κάνει για καλό ή έχει αποτέλεσμα.
Πως θα ήταν αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπαίναμε στα παπούτσια του άλλου και ενστερνιζόμασταν τις ίδιες απόψεις; 
Δεν είμαι ουτοπιστής και δεν με αφορά μια κοινωνία ιδανικά πλασμένη στα όνειρα των ανθρώπων. 
Είμαι απόλυτα ρεαλιστής και ανεξάρτητα από αυτά που έχω στο κεφάλι μου, εστιάζω στο Τι είναι λειτουργικό και μπορεί να βοηθήσει στο παρόν. 
Δεν περιμένω άνθρωποι από διαφορετικά ιδεολογικά και κοινωνικά υπόβαθρα να συμφωνήσουν σε όλα ως δια μαγείας. 
Περιμένω όμως όταν τα πράγματα σοβαρεύουν να μπαίνουν πίσω εγωισμοί, μικροπολιτικές και συμφέροντα και να εκφράζονται τα πραγματικά ζητούμενα. 
Δεν έχει κανένα νόημα να πετύχω την συμφωνία του «όχλου» εξ αιτίας λανθασμένων πληροφοριών επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στην κρίση τους.
Αυτό ισχύει και για τις δυο αντίθετες απόψεις. 
Ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε μπροστά, είναι η αλήθεια. 
Η αλήθεια έχει τόσο μεγάλη αξία που δεν εξαρτάται από τον αγγελιοφόρο της ενώ το ψέμα ή η συκοφαντία εξαρτάται από το μέγεθος αυτού. 
Αυτή είναι η τεράστια διαφορά. 
Αν λέμε την «αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος» συμμετέχουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς.
Αν λέμε ή βοηθούμε έστω και ασυνείδητα στην διάδοση ψευτιών τότε συμμετέχουμε σε κάτι μικροπρεπές… 
Εσύ σε τι θα ήθελες να συμμετέχεις❓
Κοινοποίησε το αν συμφωνείς και μόνο αν το διάβασες μέχρι τέλους. Έτσι θα μπορείς να στηρίξεις τους λόγους που το έκανες.
#angelofmind #angelproso
coronavirus #covid19

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.


The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.