Μου έκανε τρομερή εντύπωση η τοποθέτηση ενός ανθρώπου που ξέρει πολύ καλά το πως λειτουργεί η πολιτική στην Ελλάδα, του Δημοσιογράφου της Εφημερίδας των Συντακτών Τάσου Παππά για την απόφαση της αναστολής του καθημερινού φύλλου της Αυγής :
« Με επιχειρηματικούς και οικονομικούς λόγους η απόφαση Κασσελάκη είναι σωστή.
Πολιτικά και συναισθηματικά είναι λάθος.
Ο πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος δεν πρέπει να λειτουργεί ως Διευθύνων Σύμβουλος εταιρείας.»
Αν ο πρόεδρος ενός κόμματος δεν πρέπει να λειτουργεί με οικονομικούς όρους και πρέπει να λειτουργεί συναισθηματικά και πολιτικά Τι θα γίνει όταν θα έχει να πάρει και μια σημαντική απόφαση για τη χώρα;
Πάλι συναισθηματικά θέλουμε να αποφασίσει; Να πάρει το μέρος των συντρόφων του; Να μην αλλάξει τίποτα; Να διατηρεί και να πληρώνει οργανισμούς που δεν είναι παραγωγικοί ενώ παράλληλα δεν προσφέρουν με οποιονδήποτε τρόπο αξία στο σύνολο;
Πόσο αποτελεσματικός θα ήταν ένας τέτοιος ηγέτης; Και πόσο φυσιολογικό είναι να επιλέγουμε ανθρώπους που λειτουργούν με συναισθηματικά και κομματικά κριτήρια, να παίρνουν αποφάσεις;
Μήπως τελικά τέτοιους ηγέτες έχουμε επιλέξει μέχρι τώρα;
Μήπως τελικά αυτός ο τρόπος σκέψης που έχει περάσει ως κανονικότητα μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς εκκολάπτει συνεχώς νέους εκπροσώπους που λειτουργούν με όρους κομματικού συμφέροντος;
Μήπως ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε είναι αποτέλεσμα όλων των παραπάνω;
Όταν κάποιος μεγαλώνει σε μια “γυάλα”, είτε πρόκειται για έναν κομματικό μηχανισμό, είτε για το φαινόμενο echo chamber γενικότερα, έχει την ικανότητα να αντιληφθεί το πραγματικό διακύβευμα;
Υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από το να συναναστρέφεσαι μόνο από άτομα με τα οποία συμφωνείς ή δεν εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους;
Μπορεί αλήθεια αν εξελιχθεί μια κοινωνία χωρίς συγκρούσεις, συζητήσεις, ζυμώσεις;
Αν δεν υπάρξουν συνθέσεις μέσω της επιχειρηματολογίας υπάρχει μέλλον;
Έχουμε άραγε ωριμάσει πολιτικά και κοινωνικά για να αντιληφθούμε τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να ευημερήσουμε;
Προσωπική μου άποψη είναι πως όχι. Έχουμε μάθει να δείχνουμε τους άλλους ξεχνώντας πως τα περισσότερα δάκτυλά δείχνουν εμάς. Δεν έχουμε μάθει να παίρνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, δεν έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε την κριτική μας σκέψη. Γιατί βλέπουμε όσους έχουν διαφορετική άποψη ως εχθρούς αντί να να χρησιμοποιούμαι τις αντιρρήσεις ως έναν καλό τρόπο να δοκιμάσουμε τα επιχειρήματα μας.
Μόνο όταν ωριμάσουμε αρκετά ώστε να αντιληφθούμε πως ο καθένας έχει τις δικές τους ανησυχίες, τις δικές του προτεραιότητες και με βάσει αυτές παίρνει αποφάσεις θα έχουμε ελπίδα.
Να μάθουμε να ακούμε τα επιχειρήματα και όταν αυτά δεν υπάρχουν ή είναι αδύναμα, να μπορούμε να αλλάζουμε απόψεις.
Διαφορετικά δεν έχουμε καμία διαφορά από τα δέντρα.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που είναι «δέντρα» (δεν αλλάζουν ποτέ άποψη). Σημαίνει πως δεν εκθέτουν ποτέ τον εαυτό τους σε γόνιμες συζητήσεις. Είναι οι άνθρωποι που δεν θα καταλήξουν ποτέ πουθενά. Είναι σαν να πέθαναν την ώρα που γεννήθηκαν.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν ασχολήθηκα ποτέ με τους κομματικούς μηχανισμούς και ίσως ο λόγος που απέχω μέχρι σήμερα.
Νομίζουν πως παράγουν πολιτική. Κάθε άλλο, στην πραγματικότητα είναι αυτοί οι ίδιοι που υπονομεύουν την πολιτική.
Πολλοί νομίζουν πως τα κόμματα είναι ιδεολογικοί φορείς ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τα άτομα που απαρτίζουν τα κόμματα μπορούν να έχουν ιδεολογίες. Η Πολιτική όμως δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία του καθενός αλλά με το πως θα συνθέσουμε γνώσεις, απόψεις, ικανότητες με σκοπό να πάρουμε αποφάσεις και πως αυτές θα εφαρμοστούν.
Οι ιδεολογίες βοηθούν τα άτομα να μετρήσουν τις αξίες και τις προτεραιότητες τους. Κάποιες όμως από αυτές είναι τόσο παλιές που δεν μπορούν να παράγουν αποτελέσματα σήμερα.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω να μην υπάρχουν ιδεολογίες, απλά λέω πως δεν μπορούν να είναι ανασταλτικός παράγοντας, ειδικά όταν ο σκοπός είναι κοινός.
Και πίστεψε με, παρακολουθώ και αναλύω πολλά χρόνια τώρα τις ανθρώπινες ανάγκες, καθώς και τον τρόπο που ο καθένας επιλέγει να τις καλύψει.
Όπως και να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος σε σχέση με την ιδεολογία του, την εθνικότητα του, τη θρησκεία του, το φύλο του κ.α τελικά όλοι έχουμε παρόμοιες ανάγκες που αν καταφέρουμε να καλύψουμε θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Ο τρόπος που καλύπτουμε αυτές τις ανάγκες δείχνει πολλά για εμάς και την κοινωνία που ζούμε (αντιπροσωπεύουμε).
Γιατί αυτός ο τρόπος να μην είναι ο καλύτερος δυνατός;
Γιατί να μην συνθέσουμε, να μην δοκιμάσουμε, να μην τολμήσουμε να παράξουμε αποτελέσματα για ΟΛΟΥΣ;
Τι άλλο πέρα από αυτό τελικά είναι πραγματικά η πολιτική;
Ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους δείχνουν το επίπεδο ωριμότητας του καθένα από μας.
Ιούνιος 2024
Άγγελος Προσώτσανλης