Κρατήθηκα πολλές φορές μέχρι σήμερα να μην γράψω για το φαινόμενο ποπ κορν των δημοτικών συμβούλων…
Κρατήθηκα όταν έβλεπα τα νεαρά λαμόγια να ανακοινώνουν την υποψηφιότητά τους παρέα με τα παλιά…
Κρατήθηκα όταν βγήκαν άρθρα και βίντεο για τους «νέους» υποψήφιους υποστηρίζοντας ότι δεν κάθονται άπραγοι να κατηγορούν…
Κρατήθηκα όταν ήξερα τον λόγο που έβαλαν υποψηφιότητα κάποιοι και την άνεση που ανέφεραν διαφορετικούς, όταν ρωτήθηκαν…
Κρατήθηκα όταν κατάλαβα ότι οι σημερινές παρατάξεις χρησιμοποιούν πρακτικές 10ετιών που εφαρμόζονται στις εκλογές των Α.Ε.Ι.
Θα σας πω γιατί δεν κρατήθηκα και γράφω τα παρακάτω…
Δεν κρατήθηκα γιατί δεν είναι ΟΚ να θυμάσαι 2-3 μήνες πριν τις εκλογές ότι θέλεις να «βοηθήσεις» τον δήμο ή την περιφέρειά σου.
Είναι κάτι που το προγραμματίζεις, το έχεις σκεφτεί και δεν περιμένεις κανέναν να σου κάνει πρόταση και να σε «πείσει» για τα αγαθά του αισθήματα!
Αφιερώνεις χρόνο πρώτα ως ενεργός πολίτης, και δεν πας ξυπόλητος στα αγκάθια βάζοντας απλά το σόι σου να σε ψηφίσει και προσφέροντας 10 σταυρούς στην παράταξη!
Σταυρούς που κάποιος άλλος θα επωφεληθεί ενώ η επιλογή ήταν κυρίως προσωπική!
Δεν κρατήθηκα γιατί ξέρω πως βαφτίζεται ανιδιοτέλεια η ιδιοτέλεια!
Δεν κρατήθηκα γιατί η πρόθεση δεν είναι εξ ορισμού αιρετή!
Ακόμη κι αν υποθέσω πως πραγματικά θέλει κάποιος να προσφέρει γνωρίζω πως δεν έχει την ικανότητα!
- Ικανότητα είναι να βγει μπροστά όταν όλοι θα κάνουν πίσω,
- Ικανότητα είναι να έχει την τεχνογνωσία που οι άλλοι δεν έχουν,
- Ικανότητα είναι να πει την αλήθεια και να απεμπλακεί από κάθε συμφέρον!
Όταν ο καθένας αρνηθεί να συμμετάσχει για τους λάθος λόγους και με τις λάθος προϋποθέσεις τότε θα εμφανιστούν και οι σωστοί υποψήφιοι!
Από τα 15 μου είχα πάρει την απόφαση ότι θα ασχοληθώ με τα κοινά…
Άρχισα να προετοιμάζομαι ως ενεργός πολίτης πρώτα, δυο λέξεις που οι περισσότεροι υποψήφιοι αγνοούν την σημασία τους!
Στην πορεία διαβάζοντας για τον χρυσό αιώνα του Περικλή, την πολιτεία του Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη κ.α κατάλαβα ότι χρειάζονται μεγάλες θυσίες, τεχνογνωσία και αποφασιστικότητα!
Κατέληξα αργότερα στον μόνο άνθρωπο από όσους πέρασαν που μπορούσε να αλλάξει τα πάντα…
Το όνομα του: Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας.
«Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν»
είπε και εκεί κατάλαβα ότι για να αποκτήσω δημόσιο αξίωμα πρέπει πρώτα να καταφέρω να βιοπορίζομαι χωρίς ποτέ να χρειαστεί να ακουμπήσω δημόσια χρήματα!
Τότε κατάλαβα πως για να πιάσεις το καράβι του δήμου σου, της κοινότητάς σου ή της χώρας σου πρέπει να μην έχεις βουλιάξει το δικό σου καράβι…
Από τον ίδιο άνθρωπο έμαθα και τον σημαντικότερο παράγοντα που χρειάζεται κάποιος για να κατέχει ένα δημόσιο αξίωμα…
Να απαρνηθεί κάθε προσωπική ευτυχία ή ευχαρίστηση μπορεί να διαφέρει από τα συμφέροντα του κράτους…
Και εδώ θα δωσω το παράδειγμα που έδινα από μικρός στην μητέρα μου για να καταλάβει τον λόγο που ποτέ δεν θα αλλάξει το πολιτικό μας σύστημα:
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έχει όλα τα φόντα για να αλλάξει τα πράγματα, τεχνογνωσία, αποφασιστικότητα και προσωπική βούληση…
Ξεκινάει την αλλαγή και κάπου στην μέση του λένε: αν δεν κάνεις αυτό θα σκοτώσω τα παιδιά σου…
Τι πρέπει να κάνει!;
Ακραίο παράδειγμα αλλά βοηθάει στην κατανόηση για να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα:
Αν σκέφτηκες πως δεν μπορεί να ρισκάρει την ζωή των παιδιών του, τότε κατάλαβες γιατί ποτέ μα ποτέ, οι ηγέτες ενός λαού δεν μπορούν και δεν διαφέρουν από τον ίδιο τον λαό τους…
Με αυτά τα κριτήρια προετοιμαζόμουν χρόνια για να φτάσω κάποια στιγμή να ζητήσω δημόσιο αξίωμα για να βοηθήσω την πατρίδα μου.
Αν σου φάνηκαν ουτοπικά, μικρή σημασία έχει, διότι πλέον κατάλαβα ότι όποιος κι αν καταφέρω να γίνω εγώ, τίποτα δεν θα αλλάξει, γιατί ο ηγέτης πρέπει να είναι ίδιος με τον λαό του, αλλιώς θα τον «φάνε»…
Σε ένα τόπο όπου το προσωπικό συμφέρον κυριαρχεί, η μνησικακία οργιάζει, η αγάπη για πόλεμο είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για ειρήνη, το να προσπαθώ να μιλήσω για ιδανικά είναι ανούσιο!
Όταν η πλειοψηφία πιστεύει ότι χρειάζονται όπλα, την στιγμή που ακόμη και όσοι σήμερα τιμούμε στις εθνικές μας εορτές δεν θα τα χρησιμοποιούσαν αν δεν ήταν ανάγκη, καταλαβαίνεις ότι είναι τόσο πιθανό να ευημερήσουμε όσο ήταν και του Νεάντερνταλ να επιβιώσει.
Όταν παίζεις ένα παιχνίδι που δεν ξέρεις τους κανόνες, αναπόφευκτα θα χάσεις από αυτόν που τους ξέρει…
Έτσι όταν πολεμάς έναν εχθρό που δεν ξέρεις ποιος είναι, αναπόφευκτα θα σε κερδίζει πάντα!
ΥΓ. Σαφώς δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, υπάρχουν και ελάχιστες των ελαχίστων εξαιρέσεων που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο! ΥΓ2. Οι παραπάνω είναι και οι λόγοι που αποφάσισα να ασχοληθώ με το επιχειρείν, γιατί αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι «πολλοί»
- Το αποτέλεσμα και όχι η πρόθεση καθορίζει την επιτυχία.
- Η ειλικρίνεια καθορίζει την διατηρησιμότητα σου στην αγορά και μετά από πολλά χρόνια.
ΥΓ3. Αν θες δες τι έγγραφα το 2011 όταν συμμετείχα στις τελευταίες μου εκλογές ως φοιτητής
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ!
Άγγελος Προσώτσανλης
#angelofmind